Warto wiedzieć więcej
Historia defibrylatorów AED: Od pierwszych eksperymentów do urządzeń ratujących życie w miejscach publicznych
Defibrylacja, proces przywracania prawidłowego rytmu serca, jest kluczowa w przypadku nagłego zatrzymania krążenia (NZK). Jednak historia technologii, która pozwala na przeprowadzenie defibrylacji w warunkach poza szpitalem, sięga kilku dekad wstecz i wiąże się z wieloma przełomowymi odkryciami oraz badaniami. Historia rozwoju defibrylatorów AED, czyli automatycznych defibrylatorów zewnętrznych, jest świadectwem postępu medycyny i technologii, które zrewolucjonizowały możliwość ratowania życia w sytuacjach zagrożenia.
W 1947 roku podczas operacji przeprowadzanej przez amerykańskiego kardiologa Dr. Paul Becka, serce 14-letniego chłopca zatrzymało się. Beck, wykorzystując swoje urządzenia badawcze, podał dwa wstrząsy elektryczne za pomocą metalowych łyżek z drewnianym uchwytem. Działanie to, choć prymitywne, pozwoliło przywrócić prawidłowy rytm serca chłopca i rozpoczęło era badań nad zastosowaniem defibrylacji w ratowaniu życia. To wydarzenie stało się inspiracją do dalszych prac, które miały na celu opracowanie urządzeń, które mogłyby z powodzeniem ratować ludzkie życie w przypadkach nagłego zatrzymania krążenia.
W 1960 roku do zespołu inżynierów biomedycznych Royal Victoria Hospital w Belfaście dołączył profesor John Anderson, którego badania zmieniły oblicze pomocy medycznej w nagłych wypadkach. Jego współpraca z Dr. Frankiem Pantridge'em doprowadziła do opracowania pierwszego przenośnego defibrylatora w 1966 roku. Było to urządzenie ważące aż 110 kg, które stanowiło ogromne wyzwanie w kwestii mobilności i użytkowania. Mimo to, wynalazek okazał się pionierski, otwierając drogę do rozwoju mobilnych jednostek opieki kardiologicznej, które mogły działać w terenie, w pobliżu pacjenta, a nie tylko w szpitalach.
W latach 70. XX wieku zespół pod kierownictwem profesora Andersona skoncentrował się na zmniejszeniu wagi defibrylatorów oraz ulepszaniu technologii zasilania. Kluczowe było opracowanie nowych akumulatorów NiCd, które mogły generować aż 70 wstrząsów. Dzięki temu urządzenia stawały się coraz bardziej praktyczne i efektywne w ratowaniu życia. Kolejnym krokiem było wprowadzenie monitorów pracy serca, które pozwalały na bieżąco kontrolować stan pacjenta. W 1973 roku opracowano defibrylator ważący tylko 7,5 kg – najlżejszy na świecie przenośny defibrylator.
W 1980 roku Anderson i jego zespół opracowali algorytm, który stał się podstawą działania nowoczesnych AED. Był to krok milowy w stronę automatyzacji procesu defibrylacji. Rozwój technologii umożliwił stworzenie urządzenia, które mogłoby działać samodzielnie, bez potrzeby skomplikowanej obsługi medycznej. Dzięki temu powstała koncepcja defibrylatorów AED, które mogłyby być używane przez laików, nawet bez doświadczenia w udzielaniu pierwszej pomocy.
W 1981 roku, po wielu latach badań, powstał pierwszy w pełni funkcjonalny przenośny defibrylator AED, opracowany w Belfaście. Zaledwie kilka lat później, w 1990 roku, pojawił się pomysł stworzenia defibrylatora AED dedykowanego do użycia w miejscach publicznych, takich jak lotniska, centra handlowe czy szkoły.
W 1998 roku profesor Anderson, wraz z grupą inwestorów, założył firmę HeartSine. Celem było dalsze doskonalenie technologii AED oraz opracowanie urządzenia, które mogłoby być łatwe w obsłudze i dostępne w miejscach publicznych. W 2000 roku zrodziła się idea defibrylatora, który mógłby być używany przez laików w przypadku nagłego zatrzymania krążenia. Zaledwie rok później, w 2001 roku, powstał pierwszy defibrylator AED Samaritan PAD – urządzenie stworzone z myślą o powszechnym zastosowaniu w przestrzeniach publicznych.
Od momentu wprowadzenia defibrylatorów AED do użytku publicznego, urządzenia te stały się standardem w wielu krajach. Dziś AED można spotkać w niemal każdym większym budynku, w tym na lotniskach, stadionach, w szkołach, czy w miejscach pracy. Dzięki prostocie obsługi i zaawansowanej technologii, AED może być używane przez osoby bez wykształcenia medycznego. Urządzenie jest zaprojektowane w taki sposób, aby prowadzić użytkownika przez cały proces resuscytacji, wskazując, kiedy i jak przeprowadzić defibrylację.
Postęp technologiczny sprawił, że współczesne defibrylatory AED są nie tylko lekkie i łatwe w użyciu, ale także wyposażone w szereg funkcji, takich jak zintegrowane akumulatory, elektrodę i funkcję monitorowania, a także algorytmy, które dostosowują defibrylację do stanu pacjenta.
Historia defibrylatorów AED jest pełna przełomowych odkryć, które doprowadziły do stworzenia urządzeń, które każdego dnia ratują życie. Dzięki pionierskim badaniom profesora Johna Andersona, Dr. Franka Pantridge'a oraz innych naukowców, możliwe stało się opracowanie technologii, która pozwala na przeprowadzenie defibrylacji poza szpitalami, w warunkach publicznych, w krótkim czasie po wystąpieniu nagłego zatrzymania krążenia. Dzięki tym urządzeniom, wiele osób, które w przeciwnym razie mogłyby stracić życie, otrzymuje szansę na przeżycie. Rozwój AED nie tylko rewolucjonizuje sposób udzielania pierwszej pomocy, ale również daje nadzieję na poprawę statystyk dotyczących przeżywalności w przypadkach NZK.
